تجزیه و تحلیل نانوپلاستیک های محیطی، پیشرفت ها و چالش ها

تجزیه و تحلیل نانوپلاستیک های محیطی: پیشرفت هاو  چالش ها

نانوپلاستیکها (کمتر از 1000 نانومتر) به عنوان یک آلاینده محیطی در حال ظهور در سراسر جهان مورد توجه قرار گرفته اند زیرا جذب آنها توسط ارگانیسم ها راحت تر است و احتمالاً خطرات زیست محیطی و سلامتی بالاتری نسبت به ریزپلاستیک ها (<5 میلی متر) دارند. با این حال ، هنوز فاقد روش های هماهنگ و قابل اعتماد برای تجزیه و تحلیل نانوپلاستیک ها در محیط ها هستیم. اکثر مطالعات با موفقیت نانوپلاستیک های مرجع استاندارد را که در نمونه های محیطی افزایش یافته بود شناسایی کردند، اما نتوانستند نانوپلاستیک ها را از نمونه های واقعی جدا و کمی کنند. تا به امروز ، تنها پنج مطالعه نانوپلاستیک ها را در نمونه های صحرایی ، به ترتیب آب دریا ، برف ، هوا ، ماسه و خاک کشاورزی اندازه گیری کردند. طیف سنجی رامان و پیرولیز-کروماتوگرافی گازی/طیف سنجی جرمی، رایج ترین روش های تحلیلی هستند. با این حال ، روشهای طیف سنجی فعلی زمان بر هستند و به دلیل محدودیت ، تشخیص اندازه ذرات نمی توانند کل محدوده نانو را پوشش دهند.

تعیین غلظت جرمی نانوپلاستیکها با روشهای طیف سنجی جرمی مخرب است ، بنابراین برای به دست آوردن اطلاعات فیزیکی نانوپلاستیک ها به نمونه های اضافی نیاز است. نکته مهم این است که کمی اغلب بدون تأیید شیمیایی انواع پلیمرها انجام می شود و نگرانی ها را در مورد قابلیت اطمینان نتایج فعلی ایجاد می کند. همچنین شایان ذکر است که آزمایش های بازیابی و کنترل های خالی ، که هر دو مراحل کلی در تعیین کمی آلاینده های شیمیایی معمولی هستند ، به ندرت در مطالعات نانوپلاستیک گزارش می شود. باید تلاش های بیشتری برای افزایش قابلیت اطمینان و دقت تجزیه و تحلیل نانوپلاستیک در نمونه های محیطی انجام شود ، که تنها با تأیید شیمیایی دقیق و تضمین کیفیت مناسب همراه با کل فرآیند تحلیلی قابل دستیابی است.